Doorgaan naar hoofdcontent

boek review: 'Mooie meisjes' Karin Slaughter

<em>Mooie meisjes</em>, de nieuwe Slaughter



Karin Slaughter is al langer één van mijn favoriete auteurs. Alle vorige boeken die ik al las waren er uit de Sarah Linton of Will Trent reeks. Dit boek valt er wat buiten en om eerlijk te zijn vind ik dat niet slecht. Ik had het wat gehad met de vorige reeks, niet dat die niet goed is maar het was tijd voor iets nieuws.
Als ik dit boek in één woord moet beschrijven dan kies ik voor 'Spannend'. Dit boek is met momenten zelfs te spannend. Ongeveer halfweg het boek kon ik niet anders dan het boek enkele weken op zij leggen, ik droomde op den duur van het boek. En op 50 pagina's van het einde, deed ik wat ik anders nooit doe, ik bladerde door naar het eind omdat ik niet kon doorlezen zonder te weten wat er met de hoofdpersonages gebeurt.
Het boek zit heel goed in elkaar, halfweg lijkt het alsof het al tot een ontknoping gaat komen maar de volgende 200 pagina's zijn zeker niet minder spannend. Karin Slaughter slaagt erin om de spanning er tot het einde in te houden, maar het boek toch ook af te ronden. Ik zou het bij dit spannend boek namelijk echt een tegenvaller gevonden hebben als het een open einde was geweest.
Bij de start van het boek, is het nog onduidelijk hoe alles samen gaat komen en waar het boek naartoe gaat maar ook dat stuk leest aangenaam en verveelt niet.

Zou ik het boek aanraden? Zeker en vast, maar je moet wel van misdaadverhalen houden. Ik kan me voorstellen dat het boek er qua details en spanning voor veel mensen over gaat. Ik ben zelf een frequente lezer van misdaadromans maar vond dit boek met momenten ook iets te spannend om verder te kunnen lezen.


Karin Slaughter is one of my favorite writers for years. All the previous books I read were part of the Sarah Linton or Will Trent series. This book is not part of these series and to be honest, I think that's a good thing. The previous series were really good but it was time for something new.

If I have to give one word that fits the book perfectly than it would be 'Suspence'. More or less halfway in the book I couldn't read any further, I dreamt about the story and it took me some time to let it go.  50 pages before the end, I did something I usually don't do, I read the last few pages first, to be sure what happened to the main charachters in the book. I needed this to be able to continue reading.

The story is well structured, in the middle of the book I looks like it will end, but it doesn't (this is not a spoiler because when you read the book you will notice that half of the book is still left :-p). The last 200 pages are equally good. Karin Slaughter manages well to keep your attention till the end. But she also ends the book in a way I felt satisfied. After reading this book I would have been dissapointed with an open end.

Would I recommend the book? Definitely YES, but you should be a fan of crime stories. I can imaging that a book full of details and suspence will be too much for some people. I am a frequent reader of those kind of stories and must admit this one was on the edge for me.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een stapel gebreide FO's

Het is precies eeuwen geleden dat ik hier nog iets neerschreef maar het leek me wel leuk om deze keer toch nog eens kort iets te schrijven. Voor degene die meer brei-avonturen willen volgen, ga zeker een kijkje nemen op mijn youtube kanaal. Op de foto hierboven zie je wat ik af had voor de laatste aflevering: een Pippin sweater, een Forest walk cowl (de grijze), een cargill cowl (degene met de kleuren die in elkaar overgaan), een paar scrappy stripy socks en een paar 'doodgewone' sokken. Dit is de 'cargill cowl' van de Creabea, ik mocht deze preview breien voor haar. Ik ben heel blij met het eindresultaat maar het patroon zelf vond ik onvoldoende uitgeschreven om de steek zonder filmpje te kunnen volgen. Het ligt vermoedelijk aan mezelf dat ik dit niet zo fijn vind maar ik geef het toch maar mee. Het garen is rico creative melange wonderball, ik heb nog vrij veel over dus wil er ooit nog een bijpassende muts uit maken.  Het paar sokken dat je links op de foto ziet (zond

naaien met restjes: zakdoeken

De meeste onder ons kennen het wel, een uitpuilende restjesbak. Zeker als je zelf geen mini's thuis rondlopen hebt om met deze restjes te kleden (en dan nog veronderstel ik dat je voor kinderen nog andere stofjes koopt dan alleen die restjes). Met een aantal van de soft cactus stofjes die ik voor hemden gebruikt had, heb ik stoffen zakdoeken gemaakt. Vorige winter deed ik dat al een eerste keertje met het restje van dit hemd en deze gaan nog steeds mee. Ik was die op 60°C met de rest van de zakdoeken en ze blijven ok. Uiteraard zijn ze waarschijnlijk de eerste keer een beetje gekrompen, maar het zijn zakdoeken dus dat maakt niet zoveel uit. Dit jaar koos ik voor een restje van dit hemd . Doordat ik de kraag twee keer heb moeten knippen om mijn eigen stommiteiten recht te zetten, was het restje dat nog overschoot te klein om er nog iets deftig mee te maken. Het stofje is ook niet zo gemakkelijk te combineren met andere stofjes, dus ideaal om zakdoeken uit te maken.

Er werd nog eens genaaid!

  Als je de voorbije blogberichten bekijkt dan zou je denken dat ik mijn naaimachine verkocht heb en ingeruild heb voor wat breinaalden. Nu staan nog niet eens al mijn breiprojecten op de blog, maar mijn naaimachine die stond toch ook wel weer naar mij te lachen. Ik was de zin wat kwijt om te naaien, twee jaar met vrij veel thuiswerken maakten dat ik niet zoveel nodig had. En daarnaast verloor ik mij wat in perfectie zoeken door de foute accounts te volgen op social media. Enkele weken zo weinig mogelijk op instagram en facebook later, vond ik beetje bij beetje mijn sewing mojo terug.  De oorzaak van die terugkerende liefde was het maken van verjaardagskroontjes, maar die kan ik jullie nog niet tonen. Direct na de kroontjes nam ik een zak met restjes stof van een handtas bij de hand (ik toon je die zo dadelijk want ik zag net dat die de blog nooit haalde) en maakte ik op het gevoel een variant van de vinktas. Een tas die qua afmetingen gebaseerd is op de restjes die ik nog had en als d